به گزارش روابط عمومی نهاد نمایندگی مقام معظم رهبری در دانشگاه علوم پزشکی تهران، هشتمین جلسه از کارگاه «نقش تربیتی در خانواده و دانشگاه» با موضوع «چالش های دوران کرونا در خانواده» ویژه ائمه جماعات دانشگاه های علوم پزشکی استان تهران از ساعت 14 روز چهارشنبه 1 بهمن ماه 99 به‌صورت مجازی و بر بستر اسکای روم دفتر نهاد برگزار شد.
در ابتدای این جلسه حجت‌الاسلام‌والمسلمین دکتر سید علیرضا تراشیون، مشاور امور خانواده با مرور مطالب جلسات گذشته، گفت: در جلسات قبلی اشاره کردیم متاسفانه در دوران کرونا آسیب هایی خانواده را تهدید می کند که ما اگر بتوانیم با رویکرد درستی از این آسیب ها پیشگیری کنیم، می توانیم خود و فرزندان خود را از آسیب های جسمی، روحی و روانی حفظ کنیم. برای همین لازم است تراز خانواده را رشد دهیم و بالا ببریم.
وی در ادامه گفت: هرچه فرزندان ما از لحاظ جسمی، پرکاری بیشتری داشته باشند، سالم تر می مانند. این یک قاعده است که، پرکاری یکی از راهکارهای تربیت صحیح است. همچنین بانوان پرکار، بانوان سالمتری نسبت به دیگر خانم ها هستند.
وی افزود: برخوردهای سرشار از رفتار خوب را زیاد کنیم تا امنیت روحی، روانی و امنیت عاطفی خانواده بالا رود. اگر با ورود ما به منزل، همه خوشحال شوند، این نشانه سلامت رابطه ما با خانواده است. البته گاهی پیش می آید که اختلافی هم داشته باشند، ولی این نباید موجب شود فرزندان دچار ناامنی روانی شوند.
ایشان در ادامه اظهار داشت: رعایت 3 دسته حقوق؛ شرعی، اخلاقی و قانونی در بین زوجین موجب ارتقاء امنیت روانی خانواده است. در رعایت حقوق شرعی متوقف نمانیم، چون ریشه خیلی از خیانت های وحشتناک در عدم رعایت حقوق شرعی است. اگر این حقوق رعایت شود، نه تنها راه خیانت بسته می شود، بلکه راه توجیه خیانت هم بسته می شود. همینطور است درباره حقوق فرزندان که اگر رعایت شود جلوی خیلی از آسیب ها گرفته می شود.
حجت‌الاسلام‌والمسلمین تراشیون، مدیریت رسانه ها در خانواده را یک امر ضروری دانست و اظهار داشت: ما نمی گوییم رسانه باید حذف شود، بلکه می گوییم استفاده از رسانه باید مدیریت شود. فضای مجازی اعتیادآور است؛ این اعتیاد، ایجاد وابستگی، کاهش مسئولیت پذیری، پرخاشگری و افت در کارکردهای فردی و اجتماعی را به دنبال دارد. باید الگوی صحیحی برای فرزندان خود باشیم تا فرزندان از ما الگوگیری کنند.
وی در خاتمه گفت: اگر برای فرزندان خود برنامه نداشته باشیم، آنها برای خود برنامه آفرینی می کنند، ولی اگر برنامه داشته باشیم، تربیت آنها را به دست خود گرفته ایم.