1396/04/10
نهضت تفسیر رمضان 1438/ حجت‌الاسلام‌والمسلمین معصومی به بیان تفسیر سوره زمر پرداخت
در راستای نهضت تفسیر قرآن کریم رمضان 1438، جلسه تفسیر قرآن کریم در دانشکده توان بخشی برگزار شد.

به گزارش روابط عمومی نهاد نمایندگی مقام معظم رهبری در دانشگاه، جلسه تفسیر قرآن کریم پس از اقامه نماز جماعت ظهر و عصر روز دوشنبه 29 خرداد 96 در نمازخانه دانشکده توان بخشی برگزار شد.

در این جلسه حجت‌ الاسلام‌والمسلمین معصومی، به تفسیر آیه 42 سوره زمر پرداخت و گفت: خداوند در این آیه می فرماید: «اللَّهُ يَتَوَفَّى الْأَنْفُسَ حِينَ مَوْتِهَا وَالَّتِي لَمْ تَمُتْ فِي مَنَامِهَا فَيُمْسِكُ الَّتِي قَضَى عَلَيْهَا الْمَوْتَ وَيُرْسِلُ الْأُخْرَى إِلَى أَجَلٍ مُسَمًّى إِنَّ فِي ذَلِكَ لَآيَاتٍ لِقَوْمٍ يَتَفَكَّرُونَ - خداست که نفسها را در هنگام مرگشان و نیز آنها را که نمرده اند در خوابشان، بطورکامل می گیرد، پس هر یک از آنها که حکم مرگش رسیده باشد نگه می دارد و آن دیگری را به بدنش باز می گرداند تا مدتی معین، بدرستی که در این امر برای اهل تفکر نشانه هایی هست».

ایشان در ادامه اظهار داشت: (توفی) یعنی گرفتن چیزی به طور کامل. می فرماید گرفتن جانها و قبض روح اصالتا بدست خداست و ملک الموت و اعوان و انصار او، به تبعیت و به اذن خدا در این امر دخالت می کنند. و مراد از (نفس) همان روح است و قبض روح به معنای قطع علاقه روح از بدن و خروج آن از کالبد است. در این آیه می فرماید: در مرگ و خواب هر دو توفی نفس صورت می گیرد. منتها در مرگ، روح دیگر به بدن فرستاده نمی شود اما در مورد خواب مجدداً روح به بدن ارسال می گردد، پس نفس آدمی غیر از بدن اوست و در هنگام خواب هم مانند مرگ، روح از بدن جدا می شود و مستقل از آن در عوالم دیگری سیر می کند. و خدا مجدداً در هنگام بیداری فرد روحش را به جانب جسم روانه می سازد تا وقتی که اجل او هم سر برسد و مدت حیاتش به انتها رسد، در این صورت این نفس هم مانند سایر مواردی که حکم مرگ آنها رانده شده، توسط پروردگار توفیه و حفظ می شود. و همانا در این امر یعنی خواب و مرگ اموری وجود دارد که تدبیر آن فقط بدست خداست ولی فقط اهل تفکر متذکر این معنا می شوند که خدای سبحان مدبر امور آنهاست و ایشان سرانجام به سوی او باز می گردند و او به حساب اعمالشان رسیدگی می کند. به هر حال این که در پایان آیه مى فرماید: در این موضوع نشانه هاى روشنى است براى کسانى که اندیشه مى کنند. منظور نشانه هایى از قدرت خداوند و مسأله مبدأ و معاد و ضعف و ناتوانى انسان در برابر اراده او است.